تفاوت اپراتور مجازی نوع اول و دوم

به گزارش پایگاه خبری وب سایت رند ، با توجه به روی کارآمدن اپراتورهای مجازی (MVNO) و ارائه آن از شرکت های گوناگون برای بسیاری از کاربران این سوال ایجاد می شود که مجوز اپراتورهای مجازی به چند حالت صادر می شود و تفاوت آنها در چه مواردی است؟

اپراتور مجازی موبایل (Mobile Virtual Network Operator) اجازه راه ‌اندازی شبکه نوین موبایل و نصب تجهیزات شبکه تلفن همراه را ندارد و باید با عقد قرارداد همکاری از شبکه و تجهیزات اپراتور تلفن همراه اصلی استفاده نماید اما می تواند برند خاص خود را داشته باشد.

اپراتور مجازی تلفن همراه نوع اول (Full MVNO)

اپراتوری که مجاز به اجاره و یا خرید خدمات شبکه تلفن همراه از اپراتور میزبان براساس قرارداد عمده فروشی می باشد و با استفاده از نشان تجاری و مدل بازاریابی و فروش خود ، آن را به صورت خرده فروشی به مشترکین نهایی ارائه می نماید و علاوه بر آن باید تا پایان سال دوم ، قسمت هایی از شبکه زیر ساخت تلفن همراه (به جز شبکه دسترسی رادیویی) شامل حداقل مرکز سوئیچینگ تلفن همراه و نقاط پشتیبانی خدمات داده مانند GGSN و SGSN  و مرکز ثبت اطلاعات مکانی (HLR) مشترکان را مخصوص خود ایجاد و راه اندازی نماید. 

گفتنی است اپراتورهای نوع اول مجاز به در اختیار داشتن سکوی خدمات ، سامانه صورتحساب گیری و مدیریت و نگهداری مشترکان هستند. در تبصره  چنین آمده که اپراتور مجازی نوع اول ، به غیر از طیف در اختیار اپراتور میزبان ، مجاز به استفاده از سایر طیف های فرکانسی نیازمند اخذ مجوز ، ایجاد شبکه دسترسی رادیویی و شبکه انتقال مربوط به آن به هر صورت تحت هر عنوان نمی باشد.

شرکت های کیش سل پارس ، توسعه ارتباطات همراه شاتل و پارسیان همراه لوتوس دارای پروانه اپراتور مجازی نوع اول می باشند.

اپراتور مجازی تلفن همراه نوع دوم (Light MVNO)

اپراتوری که مجاز به اجاره یا خرید خدمات شبکه تلفن همراه از اپراتور میزبان بر اساس قرارداد عمده فروشی می باشد و با استفاده از نشان تجاری و مدل بازاریابی و فروش خود ، آن را به صورت خرده فروشی به مشترکین نهایی ارائه می نماید. اپراتورهای مجازی نوع دوم مجاز به در اختیار داشتن سکوی خدمات ، سامانه صورتحساب گیری و مدیریت و نگهداری مشترکان هستند. در تبصره چنین آمده که اپراتور مجازی نوع دوم مجاز به داشتن مراکز سوئیچینگ تلفن همراه مستقل و نقاط پشتیباتی خدمات داده مانند GGSN و SGSN مخصوص به خود نمی باشد. همچنین در تبصره دیگری ذکر شده که اپراتور مجازی نوع دوم ، به غیر از طیف در اختیار اپراتور میزبان ، مجاز به استفاده از طیف های فرکانسی نیازمند اخذ مجوز ، ایجاد شبکه دسترسی رادیویی و شبکه انتقال مربوط به آن به هر صورت و تحت هر عنوان نمی باشد.

در حال حاضر شرکت نگین ارتباطات آوا تنها شرکتی است که دارای پروانه اپراتور مجازی نوع دوم می باشد.

در صورت کلی تفاوت اپراتور مجازی نوع دوم با نوع اول این است که نه تنها در قسمت دسترسی بلکه در تمام قسمت ها نیز صاحب شبکه نیستند یا به عبارتی سطح ارائه خدمات این مدل متکی به شبکه اپراتورهای اصلی تلفن همراه می باشد. همچنین اپراتور مجازی تلفن همراه نوع دوم نیازمند زیرساخت خاصی نیست و می ‌تواند از زیرساخت‌ های سوییچینگ و HLR اپراتورهای تلفن همراه استفاده کند اما در اپراتور مجازی نوع اول باید شبکه و Core طراحی و ایجاد گردد. اپراتور نوع اول به غیر از شبکه دسترسی ، همه بخش های دیگر شبکه را می ‌تواند در اختیار داشته باشد در صورتیکه اپراتور مجازی نوع دوم ، نه تنها در قسمت دسترسی بلکه در تمامی بخش ‌ها نیز صاحب شبکه نیست.